Driving a car in the Philippines.

Since a few months I own a car. Yes, the days of Jeepneys and tricycles are gone. And what a relief: life changes from a time-wasting, annoying and irritating, to a comfortable and efficient stay on the planet.

The Car (sample only ;-)

At first I heard all kind of stories, driving in the Philippines is dangerous, people drive like crazy, you put your life at risk, and more like that. The good thing is: I learned to drive a car and participate in traffic in the Netherlands. A small country, with 16 million people, and, I estimate, some 7 million cars. You really learn to drive a car there. An Australian friend here told me how horrible driving here is. But he is from down under, just some 20 million mates in a country the size of an ocean. The problem here is, however, the lack of proper training. It seems like drivers licenses are issued as if it's bingo cards. That makes drivers mostly act like beginners, many are indecisive and have no confidence. Others are more experienced, and play king of the road.

traffic enforcer on duty

At first I was wondering why most cars drive on the left lane (right side but left lane). I found out soon. The right lane is a combination of Jeepney-Stop, parking lot, pedestrian area, storage for goods (some shops are too close to the road) and a 'safe' haven for replacing your flat tire. Traffic lights are rare here, but traffic enforcers are a great help to keep things moving. As I mentioned in a previous blog: There are 2 rules here in traffic: 1: drive on the right side, and 2: don't be shy. For the rest: use your creativity. The roads don't allow speeding, too many humps and bumps. 

Recently we drove to get to the casino some 30 kilometers away. There was more excitement in the drive than I felt in the casino. And when we returned, i still had my money!

veiligheid en politie op de Filippijnen

Vóór ik voor langere tijd naar de Filippijnen vertrok, kwam een prangende vraag bij me op. Over één van de aspecten waar ik zeker mee te maken zou krijgen: Hoe veilig is het land van bestemming? Je leest meestal negatieve zaken in het nieuws, want goed nieuws, dat is geen nieuws. Familie en vrienden doen vervolgens ook nog een duit in het zakje, want, O Wee, je zal wat meemaken daar! Je kunt zomaar ontvoerd worden, Je wordt gedrogeerd en je nieren worden gestolen. En de corruptie loopt daar echt de spuigaten uit. 'Blijf toch hier in Nederland, alles is hier toch zo veilig', en: 'Wat ga je daar in hemelsnaam zoeken?' kreeg ik vaak te horen.

Uit onderzoek blijkt dat mensen zich altijd het veiligst voelen op de plaats waar ze wonen, met familie en vrienden om zich heen. Het is een soort leugentje aan henzelf, goed voor de nachtrust. Maar waar ook ter wereld: er kan altijd wel wat gebeuren. In Nederland kun je worden neergeschoten in een winkelcentrum, op een nationale feestdag kan een zwarte Suzuki zomaar de pret bederven. En kijk mensen vooral niet al te lang aan: 'Wat mot je?' of 'Heb ik wat van je aan?'. Ruziënde verkeershufters die elkaar te lijf gaan. Verkeersregelaars die overhoop worden gereden. Ambulancepersoneel en politie die worden bespuugd en beschimpt. Waar is het gezag gebleven?

En nu het Filippijnse rijtje.... Natuurlijk is er hier ook veel mis. Met echter één groot verschil: Veel criminaliteit en corruptie komt hier vaak voort uit armoede, niet uit hufterigheid.

Onlangs probeerde een groepje mannen hier een geldloper te overvallen in een winkelcentrum. Politie en bewaking was snel ter plekke, geen van de criminelen heeft het overleefd. Want hier heeft een gezagsdrager nog écht gezag, en grijpt resoluut in. En wordt er achteraf geen onderzoek ingesteld of ie niet beter in het been had kunnen schieten, dan een meter hoger. Oog om oog.... 

Bewakers en politie vind je hier overal. Bij elke shopping Mall en iedere aansprekende winkel vind je een gewapende eenheid. Je wordt beleefd gefouilleerd en je tas wordt gescreend. De onderkant van je auto wordt met een spiegel gecontroleerd bij aankomst in een parkeergarage. Ik wordt -als buitenlander- overigens vaak niet gecontroleerd, ik straal kennelijk vertrouwen uit.

Het moge duidelijk zijn dat beveiliging en bewaking hier een omvangrijke industrie is, en veel werkgelegenheid biedt. Zo blijkt maar weer dat het Cruijffiaanse 'elk nadeel heb z'n voordeel' ook hier van kracht is. 

De maand loopt hier nu op een einde, en je ziet dus meer verkeerspolitie. Wat is het verband? Wie het goed raad krijgt een prijs: de eeuwige roem. Tip: het heeft te maken met de hoogte van de salarissen en de lengte van de maand...

Werken op afstand: de pro's en cons

Op de derde dag van dit jaar pakte ik mijn koffer en mijn macbook-tas, en nam de Fyra naar Schiphol. Het voorbij zoevende Hollandse landschap ging ongemerkt aan mij voorbij, mijn gedachten waren al op de uiteindelijke plaats van bestemming: Carmona, Filippijnen. Vooruit denkend aan de nieuwe start, de mogelijke voor- en nadelen, de prettige kanten, maar ook de doem-scenario's. 

Dat was toen, dit is nu. Mijn verblijf in de Filippijnen krijgt nu, na 4 maanden, meer en meer een permanent karakter. Het rumoerige Carmona heb ik achter me gelaten, Dasmarinas is de nieuwe woon- en verblijfplaats. Tijd om even stil te staan, kort terug te blikken, maar vooral tijd om vooruit te kijken. Want de Filippijnen is geen Nederland, beide landen hebben zo hun eigen voor- en nadelen. Dat het klimaat hier beter is, prima. Zwembad op loopafstand, temperatuur nooit beneden 20 graden, lange broek in de mottenballen. Het economische klimaat is echter andere koek. En niet aantrekkelijk om daarin aan de slag te gaan. Daarvoor liggen de uurtarieven en salarissen hier veel te laag. Een netwerk opbouwen hier, dat is het paard achter de kar spannen. Misschien is het over 10 jaar allemaal anders, maar nu blijft m'n focus op het bestaande, vertrouwde netwerk in Nederland. En het bijbehorende onderhoud. 

Gelukkig is de band met de meeste klanten in NL nog altijd prima in tact, en is er zelfs nieuwe aanwas. Die nieuwe klanten zijn -eerlijkheidshalve- wel verworven door eerdere netwerk-inspanningen In Nederland. Je moet nou eenmaal zaaien om te kunnen oogsten. En -grappig- soms komt de oogst uit onverwachte hoek, als veroorzaakt door verdwaalde zaadjes van een paardenbloem.

Een aantal van de bestaande opdrachtgevers echter, wil toch graag oogcontact. Met iemand die de opdracht ter plekke bespreekt, gerichte vragen stelt, en referentie- en overige zaken in ontvangst neemt. Gelukkig biedt een collega in Nederland mij de helpende hand. Voor deze opdrachtgevers is er dus niet veel veranderd: besprekingen 'aan tafel', collega stuurt de complete briefing door, alles wordt netjes op tijd geproduceerd en geleverd, en is kwalitatief als van ouds. Belangrijk is wel de nazorg: Zo nu en dan een telefoontje om te informeren of alles goed is gegaan. 

Als zelfstandig ondernemer ben je, waar dan ook ter wereld, afhankelijk van opdrachten. En opdrachten komen van klanten, mensen met wie je een vertrouwensband hebt. Mijn motto is en blijft dan ook: Geef je klant het gevoel dat het jouw taak is hem/haar te helpen, en niet alleen even snel een factuur te scoren. Voeg daar de volgende ingrediënten aan toe: Flexibiliteit, Integriteit, Kwaliteit en 'Op Tijd'. Vergeet niet een concurrerende prijs te offreren, in verhouding tot de verlangde kwaliteit. Als die zaken in orde zijn, doet de fysieke afstand er veel minder toe. 

In mijn jaren in Nederland ben ik altijd redelijk actief geweest om mijn netwerk op te bouwen en te onderhouden. Van de lokale 'Open Coffee' tot aan het intensieve speed matching bij NetPlusWork (nu Red Peppers). Fysieke aanwezigheid was hierbij onontbeerlijk, oogcontact essentieel. En dat wordt allemaal wat anders als je op afstand woont en werkt. De komende tijd gaat uitwijzen of b.v. de sociale netwerken ingangen bieden naar nieuwe opdrachtgevers. Of zal de mond-tot-mond reclame vanuit het bestaande netwerk toch meer bieden? Gelukkig hoef ik niet op één paard te wedden, en leiden er meerdere wegen naar Rome. 

Rijbewijs

Van A naar B in de Filippijnen. Eerdere blogs stralen mijn mening uit als het gaat om het openbaar vervoer, zoals de tricycles en de beruchte jeepneys. Dat was allemaal best te doen toen we nog in hartje Carmona woonden, Onze huidige stulp staat echter in Greenwood Heights, een subdivision van de grotere stad Dasmarinas. Hier woont de Filippijnse middenstand, en ieder heeft wel een auto voor de deur. Want de openbare verbindingen zijn hier een stuk minder.

Om naar de stad te gaan moesten we bijvoorbeeld:
1. 15 minuten lopen naar de ingang van de compound,
2. 10 minuten per tricycle naar de autoweg,
3. 20 minuten in de jeepney naar Dasmarinas.

Tijd dus voor een eigen autootje: een fraai Koreaantje. Niet nieuw, plus te klein om interessant te zijn voor diefstal. En de grijze kleur is al helemaal niet fancy.

Als je als toerist binnenkomt in het land, kun in principe 3 maanden rijden met je NL rijbewijs. Ik ben reeds langer hier, dus zijn we vandaag op bezoek geweest in Quezon City, een stad die aan de noordzijde is versmolten met metro Manilla. Daar bevind zich de LTO, het bureaukratie-paleis waar je kunt solliciteren naar het begeerde vodje. (overigens een keurig plastic kaartje, als in NL)

Reisschema:

Vertrek: 07:00 in de ochtend
Aankomst: 10:00 uur
Start procedure: 10:15
Procedure klaar: 12:15
Lunch
Terugreis: 13:00
Weer thuis: 16:15 en helemaal gaar.

de loketten, in de zij-beuk van het kerkje

Leuk detail: de ruimte waar je uiteindelijk aan een viertal loketten de boel moet afwikkelen, bevind zich in een kerkje. Vooraan dus het altaar, en in de zijbeuk de loketten. Wachten doe je in de kerkbankjes, knielen is niet verplicht. Bidden dat het allemaal goed gaat is wel een aanrader.

Nog een opmerkelijk bericht, vandaag in het nieuws: Manilla staat in de top 3 van meest hopeloze steden (wereldwijd) om auto te rijden. Voor tripjes naar de hoofdstad dus toch voorlopig maar met de bus....

On-eervolle derde plaats: De hopeloze verkeersstad Manilla

Greenwood Heights

After a few months in the cosy, but yet rather noisy Carmona townhomes, we got a better place to stay. Still quite some busy kids around, but this compound is a lot safer, spacier and peacefull than the one in Carmona.

More foreigners live here, its a mixed community. Good for the children too, to learn English in a natural way. Problem is to get our shoppings, It takes a 15 minute walk, a wild ride in a tricycle and a stuffed jeepney to get to the nearest shopping mall. Time to get a car....

I add a few pictures of the house.

The kitchen

The front side

Front yard

Interior

foto serie trip naar Inayauan

some you win, some you loose....

middag dutje

even de taxi door de carwash!

voorbereidingen op de hanengevechten.

keep on smiling....

varken aan het spit. yummy!

pose.

Altijd goed te weten.

miss travi verkiezing

where is my beer?

even dat varkentje wassen.

er kunnen er nog wel een paar bij!

het einde van een leven

It's the real thing? niet dus, gewoon mengsmering.

goed gezelschap 

het begin van een leven

plaatselijke kerk

koken op open vuur

in de bocht

tussenstop: busje had een kleine infarct

katholieke taxi

oma, 79 en eerste keer gevlogen

wachtruimte in bus terminal

mens' best friend...

Paspoort zaken

Vandaag was de grote dag voor Janice om haar kruistocht op weg naar een heus Filippijns paspoort te voltooien. In Nederland ga je meestal gewoon naar het gemeentehuis, daar liggen al je gegevens , nodig voor de aanvraag. Een week later kun je het -overigens peperdure- stempelboekje dan ophalen. 

Hier gaat dat allemaal een beetje anders. Er zijn er een aantal hindernissen te nemen. Het is een soort steeple chase. 

de diverse Filippijnse paspoorten

Allereerst moet je zorgen voor een Identiteitskaart. Vorig jaar door Janice aangevraagd. Ze kreeg daarbij ongevraagd hulp van een persoon die duidelijk de indruk wekte bij het personeel van de instantie te horen. Achteraf viste hij naar een fooi, en werd duidelijk dat het om een "helper" ging.

Die lui hangen rond in gemeentehuizen e.d. en vangen mensen op die de weg niet kennen.

Voor geld natuurlijk. En dat blijkt een volledig geaccepteerd systeem. Het voorkomt wel veel wachten, maar is eigenlijk niet de juiste manier. 

Het ophalen van de geboorteacte in haar geboorteplaats had ze al eerder gedaan, maar het moeilijkste deel moest nog komen: de vrijwaring van de binnenlandse veiligheidsdienst. Aanvankelijk niet zo'n probleem zou je denken, je gaat er gewoon heen en sluit achteraan de rij. 

Die rij was echter veel langer dan de dienst aan kon. Per dag kunnen 600 mensen de vrijwaring aanvragen, en er stonden 's ochtens al meer dan 1000 wachtenden in de rij. Waarvan er dus 400 naar huis werden gestuurd. De enige manier: de avond te voren buiten wachten, en de gehele daarop volgende lange nacht.

Zo gezegd zo gedaan, een vriendin was haar behulpzaam in die nachtwake. (Thanks Darlet!)

De nachtwake, samen met vele anderen.

Eenmaal aan de beurt, de volgende dag, bleek dat het niet zo eenvoudig was voor de dienst, want er waren meer personen met dezelfde naam als Janice. Gelukkig kon ze een week later alsnog de vrijwaring ophalen, op afspraak. Grappig detail: In onze straat woont een meisje dat het zefde traject heeft doorlopen, maar dan in 20 minuten. Iemand in haar familie werkt bij die veiligheidsdienst.....

De aanvraag voor het uiteindelijk paspoort verliep vandaag een stuk vlotter, je kunt via internet tevoren een tijd reserveren. Als je dan ter plaatse verschijnt, zorg dan wel dat je dichte schoenen draagt, en een zwarte pen bij je hebt. En een lange broek, geen shorts. Je kunt zomaar onverrichter zake worden heen gezonden.

De verkopers stonden buiten het gebouw al op ons te wachten, met een assortiment dichte schoenen, en zwarte pennen.