Rijbewijs

Van A naar B in de Filippijnen. Eerdere blogs stralen mijn mening uit als het gaat om het openbaar vervoer, zoals de tricycles en de beruchte jeepneys. Dat was allemaal best te doen toen we nog in hartje Carmona woonden, Onze huidige stulp staat echter in Greenwood Heights, een subdivision van de grotere stad Dasmarinas. Hier woont de Filippijnse middenstand, en ieder heeft wel een auto voor de deur. Want de openbare verbindingen zijn hier een stuk minder.

Om naar de stad te gaan moesten we bijvoorbeeld:
1. 15 minuten lopen naar de ingang van de compound,
2. 10 minuten per tricycle naar de autoweg,
3. 20 minuten in de jeepney naar Dasmarinas.

Tijd dus voor een eigen autootje: een fraai Koreaantje. Niet nieuw, plus te klein om interessant te zijn voor diefstal. En de grijze kleur is al helemaal niet fancy.

Als je als toerist binnenkomt in het land, kun in principe 3 maanden rijden met je NL rijbewijs. Ik ben reeds langer hier, dus zijn we vandaag op bezoek geweest in Quezon City, een stad die aan de noordzijde is versmolten met metro Manilla. Daar bevind zich de LTO, het bureaukratie-paleis waar je kunt solliciteren naar het begeerde vodje. (overigens een keurig plastic kaartje, als in NL)

Reisschema:

Vertrek: 07:00 in de ochtend
Aankomst: 10:00 uur
Start procedure: 10:15
Procedure klaar: 12:15
Lunch
Terugreis: 13:00
Weer thuis: 16:15 en helemaal gaar.

de loketten, in de zij-beuk van het kerkje

Leuk detail: de ruimte waar je uiteindelijk aan een viertal loketten de boel moet afwikkelen, bevind zich in een kerkje. Vooraan dus het altaar, en in de zijbeuk de loketten. Wachten doe je in de kerkbankjes, knielen is niet verplicht. Bidden dat het allemaal goed gaat is wel een aanrader.

Nog een opmerkelijk bericht, vandaag in het nieuws: Manilla staat in de top 3 van meest hopeloze steden (wereldwijd) om auto te rijden. Voor tripjes naar de hoofdstad dus toch voorlopig maar met de bus....

On-eervolle derde plaats: De hopeloze verkeersstad Manilla