Wordt dit weer zo'n standaard reisverslag? Dat vroeg ik me af bij het opstarten van dit blog.... Nou nee, liever niet, wist al snel een stemmetje van binnen. Natuurlijk profileert de Filippijnse toerisme industrie het land graag als een aards paradijs, witte stranden en wuivende palmen. En zo ervaren veel toeristen het ook, eenmaal ingecheckt in hun 5-sterren hotel.

                               

Maar natuurlijk ligt het anders. De bestuurder van de koele taxi, de piccolo bij het hotel, het kamermeisje, zullen zij zich ooit zo'n reis naar verre oorden kunnen permitteren? De kansen lijken nihil. Met een salaris van een paar euro per dag koop je niet snel even een ticket. En als het dan -met de nodige hulp- toch lukt, kiest men niet voor een ver vakantie oord, maar liever voor een baan in het buitenland.

Maar ook dat kan een riskant traject zijn, zoals de werkster, die enkele reis naar Singapore ging om te werken. Bij aankomst kreeg ze de reiskosten factuur van de "agent" voorgeschoteld, en moest het eerste volle(!) jaar werken zonder salaris te ontvangen. Pas in het tweede jaar kon ze wat geld overhouden om naar haar familie te sturen, en uiteindelijk een ticket te kopen voor de terugreis naar haar thuisland.

                               

Terug naar het arme, maar toch vertrouwde leven, terug uit die wereld van het grote geld, terug in de wereld van familie en vriendschap, en respect voor anderen. Terug naar de keuken. (zie foto)