woensdag 21 maart 2012

foto serie trip naar Inayauan

some you win, some you loose....

middag dutje

even de taxi door de carwash!

voorbereidingen op de hanengevechten.

keep on smiling....

varken aan het spit. yummy!

pose.

Altijd goed te weten.

miss travi verkiezing

where is my beer?

even dat varkentje wassen.

er kunnen er nog wel een paar bij!

het einde van een leven

It's the real thing? niet dus, gewoon mengsmering.

goed gezelschap 

het begin van een leven

plaatselijke kerk

koken op open vuur

in de bocht

tussenstop: busje had een kleine infarct

katholieke taxi

oma, 79 en eerste keer gevlogen

wachtruimte in bus terminal

mens' best friend...

dinsdag 6 maart 2012

Paspoort zaken


Vandaag was de grote dag voor Janice om haar kruistocht op weg naar een heus Filippijns paspoort te voltooien. In Nederland ga je meestal gewoon naar het gemeentehuis, daar liggen al je gegevens , nodig voor de aanvraag. Een week later kun je het -overigens peperdure- stempelboekje dan ophalen. 

Hier gaat dat allemaal een beetje anders. Er zijn er een aantal hindernissen te nemen. Het is een soort steeple chase. 

de diverse Filippijnse paspoorten
Allereerst moet je zorgen voor een Identiteitskaart. Vorig jaar door Janice aangevraagd. Ze kreeg daarbij ongevraagd hulp van een persoon die duidelijk de indruk wekte bij het personeel van de instantie te horen. Achteraf viste hij naar een fooi, en werd duidelijk dat het om een "helper" ging.
Die lui hangen rond in gemeentehuizen e.d. en vangen mensen op die de weg niet kennen.
Voor geld natuurlijk. En dat blijkt een volledig geaccepteerd systeem. Het voorkomt wel veel wachten, maar is eigenlijk niet de juiste manier. 

Het ophalen van de geboorteacte in haar geboorteplaats had ze al eerder gedaan, maar het moeilijkste deel moest nog komen: de vrijwaring van de binnenlandse veiligheidsdienst. Aanvankelijk niet zo'n probleem zou je denken, je gaat er gewoon heen en sluit achteraan de rij. 

Die rij was echter veel langer dan de dienst aan kon. Per dag kunnen 600 mensen de vrijwaring aanvragen, en er stonden 's ochtens al meer dan 1000 wachtenden in de rij. Waarvan er dus 400 naar huis werden gestuurd. De enige manier: de avond te voren buiten wachten, en de gehele daarop volgende lange nacht.
Zo gezegd zo gedaan, een vriendin was haar behulpzaam in die nachtwake. (Thanks Darlet!)

De nachtwake, samen met vele anderen.
Eenmaal aan de beurt, de volgende dag, bleek dat het niet zo eenvoudig was voor de dienst, want er waren meer personen met dezelfde naam als Janice. Gelukkig kon ze een week later alsnog de vrijwaring ophalen, op afspraak. Grappig detail: In onze straat woont een meisje dat het zefde traject heeft doorlopen, maar dan in 20 minuten. Iemand in haar familie werkt bij die veiligheidsdienst.....

De aanvraag voor het uiteindelijk paspoort verliep vandaag een stuk vlotter, je kunt via internet tevoren een tijd reserveren. Als je dan ter plaatse verschijnt, zorg dan wel dat je dichte schoenen draagt, en een zwarte pen bij je hebt. En een lange broek, geen shorts. Je kunt zomaar onverrichter zake worden heen gezonden.

De verkopers stonden buiten het gebouw al op ons te wachten, met een assortiment dichte schoenen, en zwarte pennen. 

vrijdag 2 maart 2012

Internet in Filippijnen


Eén van de eerste zaken die ik regelde bij mijn aankomst hier, vorig jaar, was de aansluiting op internet. Het is als buitenlander wat lastig om te regelen, je hebt iemand nodig met de Filippijnse nationaliteit. Dat was snel geregeld, ik ken hier inmiddels een hele boel mensen. 
Prijsvergelijking hoort vooraf te gaan aan de keuze, maar al snel bleken de tarieven overal gelijk, bij de 3 grootste providers. Het idee dat er op de achtergrond druk wordt ge-OPEC-d werd meteen evident. Helemaal in de Filippijnse traditie. De maandtarieven zijn dan wel nagenoeg gelijk, maar toch ook redelijk betaalbaar, zeker voor de modale Filipino. 

Hier en daar, vooral in de grotere steden, is er kabel internet, maar het gros van het land moet het doen met een antenne op het dak. Een elektronisch wonder, ter grootte van een kaasplankje, met wat beugeltjes verbonden aan een aluminium pijp. En tegen typhoon-winden beschermd door flinterdunne staal(?)draadjes, waar ik niet eens een knoop mee aan mijn overhemd zou willen zetten. Een kastje in de woonkamer doet de rest en, eerlijk is eerlijk, de ontvangst is acceptabel.

het plaatsen van de houtje-touwtje antenne
Voor 17 euro per maand zijn we nu dus verbonden met de rest van de wereld. Met een vaart van maar liefst 3 Mb per seconde MAXimaal. Mijn vraag in de internet-winkel dat de MINimale snelheid zou kunnen zijn, bleef onbeantwoord. 
En soms gaat het ook tergend langzaam, zeker vergeleken met de glasvezel van KPN die ik in Nederland gewend was. Nu en dan heb ik het gevoel dat een gigantische reiger is neergestreken op de antenne buiten, die me de surf-lol ontneemt. Toen ik gisteren ochtend een samenvatting van 7 minuten van de voetbalwedstrijd Engeland-Nederland wilde kijken, heb ik die eerst maar ge-download. Dat duurde alleen al 25 minuten. 

Maar het is altijd nog een stuk beter dan in de meer zuidelijke eilanden hier, waar men is aangewezen op een USB stick-ontvanger, en de kwaliteit nog een stuk lager is. Over een paar weken gaan we naar die regio, ik denk dat ik mijn macbook dan maar beter thuis kan laten. Mb betekent daar My Buffalo.

Animaal i.p.v. digitaal