veiligheid en politie op de Filippijnen

Vóór ik voor langere tijd naar de Filippijnen vertrok, kwam een prangende vraag bij me op. Over één van de aspecten waar ik zeker mee te maken zou krijgen: Hoe veilig is het land van bestemming? Je leest meestal negatieve zaken in het nieuws, want goed nieuws, dat is geen nieuws. Familie en vrienden doen vervolgens ook nog een duit in het zakje, want, O Wee, je zal wat meemaken daar! Je kunt zomaar ontvoerd worden, Je wordt gedrogeerd en je nieren worden gestolen. En de corruptie loopt daar echt de spuigaten uit. 'Blijf toch hier in Nederland, alles is hier toch zo veilig', en: 'Wat ga je daar in hemelsnaam zoeken?' kreeg ik vaak te horen.

Uit onderzoek blijkt dat mensen zich altijd het veiligst voelen op de plaats waar ze wonen, met familie en vrienden om zich heen. Het is een soort leugentje aan henzelf, goed voor de nachtrust. Maar waar ook ter wereld: er kan altijd wel wat gebeuren. In Nederland kun je worden neergeschoten in een winkelcentrum, op een nationale feestdag kan een zwarte Suzuki zomaar de pret bederven. En kijk mensen vooral niet al te lang aan: 'Wat mot je?' of 'Heb ik wat van je aan?'. Ruziënde verkeershufters die elkaar te lijf gaan. Verkeersregelaars die overhoop worden gereden. Ambulancepersoneel en politie die worden bespuugd en beschimpt. Waar is het gezag gebleven?

En nu het Filippijnse rijtje.... Natuurlijk is er hier ook veel mis. Met echter één groot verschil: Veel criminaliteit en corruptie komt hier vaak voort uit armoede, niet uit hufterigheid.

Onlangs probeerde een groepje mannen hier een geldloper te overvallen in een winkelcentrum. Politie en bewaking was snel ter plekke, geen van de criminelen heeft het overleefd. Want hier heeft een gezagsdrager nog écht gezag, en grijpt resoluut in. En wordt er achteraf geen onderzoek ingesteld of ie niet beter in het been had kunnen schieten, dan een meter hoger. Oog om oog.... 

Bewakers en politie vind je hier overal. Bij elke shopping Mall en iedere aansprekende winkel vind je een gewapende eenheid. Je wordt beleefd gefouilleerd en je tas wordt gescreend. De onderkant van je auto wordt met een spiegel gecontroleerd bij aankomst in een parkeergarage. Ik wordt -als buitenlander- overigens vaak niet gecontroleerd, ik straal kennelijk vertrouwen uit.

Het moge duidelijk zijn dat beveiliging en bewaking hier een omvangrijke industrie is, en veel werkgelegenheid biedt. Zo blijkt maar weer dat het Cruijffiaanse 'elk nadeel heb z'n voordeel' ook hier van kracht is. 

De maand loopt hier nu op een einde, en je ziet dus meer verkeerspolitie. Wat is het verband? Wie het goed raad krijgt een prijs: de eeuwige roem. Tip: het heeft te maken met de hoogte van de salarissen en de lengte van de maand...

Werken op afstand: de pro's en cons

Op de derde dag van dit jaar pakte ik mijn koffer en mijn macbook-tas, en nam de Fyra naar Schiphol. Het voorbij zoevende Hollandse landschap ging ongemerkt aan mij voorbij, mijn gedachten waren al op de uiteindelijke plaats van bestemming: Carmona, Filippijnen. Vooruit denkend aan de nieuwe start, de mogelijke voor- en nadelen, de prettige kanten, maar ook de doem-scenario's. 

Dat was toen, dit is nu. Mijn verblijf in de Filippijnen krijgt nu, na 4 maanden, meer en meer een permanent karakter. Het rumoerige Carmona heb ik achter me gelaten, Dasmarinas is de nieuwe woon- en verblijfplaats. Tijd om even stil te staan, kort terug te blikken, maar vooral tijd om vooruit te kijken. Want de Filippijnen is geen Nederland, beide landen hebben zo hun eigen voor- en nadelen. Dat het klimaat hier beter is, prima. Zwembad op loopafstand, temperatuur nooit beneden 20 graden, lange broek in de mottenballen. Het economische klimaat is echter andere koek. En niet aantrekkelijk om daarin aan de slag te gaan. Daarvoor liggen de uurtarieven en salarissen hier veel te laag. Een netwerk opbouwen hier, dat is het paard achter de kar spannen. Misschien is het over 10 jaar allemaal anders, maar nu blijft m'n focus op het bestaande, vertrouwde netwerk in Nederland. En het bijbehorende onderhoud. 

Gelukkig is de band met de meeste klanten in NL nog altijd prima in tact, en is er zelfs nieuwe aanwas. Die nieuwe klanten zijn -eerlijkheidshalve- wel verworven door eerdere netwerk-inspanningen In Nederland. Je moet nou eenmaal zaaien om te kunnen oogsten. En -grappig- soms komt de oogst uit onverwachte hoek, als veroorzaakt door verdwaalde zaadjes van een paardenbloem.

Een aantal van de bestaande opdrachtgevers echter, wil toch graag oogcontact. Met iemand die de opdracht ter plekke bespreekt, gerichte vragen stelt, en referentie- en overige zaken in ontvangst neemt. Gelukkig biedt een collega in Nederland mij de helpende hand. Voor deze opdrachtgevers is er dus niet veel veranderd: besprekingen 'aan tafel', collega stuurt de complete briefing door, alles wordt netjes op tijd geproduceerd en geleverd, en is kwalitatief als van ouds. Belangrijk is wel de nazorg: Zo nu en dan een telefoontje om te informeren of alles goed is gegaan. 

Als zelfstandig ondernemer ben je, waar dan ook ter wereld, afhankelijk van opdrachten. En opdrachten komen van klanten, mensen met wie je een vertrouwensband hebt. Mijn motto is en blijft dan ook: Geef je klant het gevoel dat het jouw taak is hem/haar te helpen, en niet alleen even snel een factuur te scoren. Voeg daar de volgende ingrediënten aan toe: Flexibiliteit, Integriteit, Kwaliteit en 'Op Tijd'. Vergeet niet een concurrerende prijs te offreren, in verhouding tot de verlangde kwaliteit. Als die zaken in orde zijn, doet de fysieke afstand er veel minder toe. 

In mijn jaren in Nederland ben ik altijd redelijk actief geweest om mijn netwerk op te bouwen en te onderhouden. Van de lokale 'Open Coffee' tot aan het intensieve speed matching bij NetPlusWork (nu Red Peppers). Fysieke aanwezigheid was hierbij onontbeerlijk, oogcontact essentieel. En dat wordt allemaal wat anders als je op afstand woont en werkt. De komende tijd gaat uitwijzen of b.v. de sociale netwerken ingangen bieden naar nieuwe opdrachtgevers. Of zal de mond-tot-mond reclame vanuit het bestaande netwerk toch meer bieden? Gelukkig hoef ik niet op één paard te wedden, en leiden er meerdere wegen naar Rome.